Gwoździowanie to metoda wgłębnego zbrojenia gruntu w celu poprawy jego stateczności oraz wytrzymałości na rozciąganie i ścinanie . Polega na wytworzeniu w obrębie górotworu (skarpy wykopu, nasypu, zbocza) geokompozytu o znacznie wyższych – w stosunku do pierwotnych – parametrach wytrzymałościowych wzmacnianego ośrodka. Poprawę tych parametrów uzyskuję się poprzez uzbrojenie gruntu np. gwoździami samowiercącymi. Dla osiągnięcia jak najwyższej skuteczności gwoździowania najistotniejsza jest efektywność zespolenia gwoździ z gruntem – im jest ona wyższa, tym formowany wgłębnie geokompozyt jest bardziej jednorodny, a wzrost parametrów wytrzymałościowych wyraźniejszy.
Technologia montażu gwoździ samowiercących zapewnia w tym względzie najwyższą jakość konstrukcji. Wiercenie odbywa się bowiem bez rur osłonowych, z dynamiczną iniekcją prowadzoną od początku wiercenia, co daje efekt w postaci głębokiej penetracji iniektu w grunt, wzmacniając tym samym strukturę gruntu i znacznie zwiększa nośność gwoździa. Szczególny sposób osadzania gwoździ samo wiercących pozwala nie tylko spiąć strefę aktywną i bierną form osuwiskowych, ale również zapewnić wgłębne wzmocnienie iniekcyjne samego ośrodka, zwłaszcza w strefie poślizgu.
Do wykończenia gwoździowanych ścian skarp i wykopów stosuję się powłoki ciężkie (np. żelbetowe) i lekkie (np. geosyntetyki). Elementy te, w połączeniu ze sobą, tworzą nową, wytrzymałą i monolityczną konstrukcję.
